Pazo de Señorans
De zomer van 1998 was een zomer van kilometers kriskras door het Spaanse landschap. Op zoek naar DIE wijnbouwers die de krijtlijnen van de hedendaagse Spaanse wijnbouw in de jaren ’90 hadden uitgezet. Na 3 weken rondtrekken, enkele indigesties, enkele kilokes meer en vooral heel veel honger om vertaler-tolk te zijn voor die families die ons hadden geadopteerd. We wisten met zekerheid dat La Buena Vida nog veel te vertellen zou hebben voor diegene die van het autochtone met een ziel open staan.
De grote verplaatsingen deden Wim en ikzelf meestal in de nacht... om tijd en logies te besparen. Dit was voor mij een enorme onderdompeling in de indrukwekkende verscheidenheid van het Spaanse natuurlandschap, een cultuur beladen volk dat vaak ook nog leeft met zijn geschiedenis, costumbres en zich als een gastheer opstelt voor zijn gasten. Steevast kregen we te horen hoe ongelooflijk het wel was dat wij (toen als jonge veulens) vanuit het verre Noorden zover kwamen om de lokale wijnbouwers, die vaak in hun opstartfase waren, te leren kennen.
Aangekomen in Rias Baixas leken we wel in een heel ander land te zijn. Geen Mediterrane geuren maar de zeelucht pompte onze longen vol met goesting naar de mineralige albariño!
De gebouwen van Pazo de Señorans ademden geschiedenis maar hadden zich in de realiteit overgegeven aan de natuur met hun tropische fruitbomen en klimplanten. Een kippenkweker had de wijngaarden gelaten voor wat ze waren en vooral de gebouwen volgestouwd met de tweevoeters.
Geen woorden konden de situatie van toen beschrijven in welke droevige staat deze gebouwen met prachtige vertrekken zich bevonden.
Eén van de ruimtes waar destijds het personeel verbleef had de allroundfunctie gekregen van kantoor, degustatieruimte, ontvangstruimte, showroom, labo… Enkele krukken werden verzameld rond een tafel en daar plopten de kurken uit de flessen met paarse hals. Inderdaad…dit was zo vibrant, loepzuiver in het glas dat het vandaag voor ons nog de maatstaf is voor albariño.
Enkele oudere exemplaren met de toenmalige folklore etiketten werden nog op de catwalk gebracht om overtuigingskracht bij te zetten. We kregen zo te zien wat het potentieel van deze druif is na wat rijping en als wij eerlijk mogen zijn… laten we deze wijnen liefst wat in de kelder om nog meer van de complexiteit ervan tot ontwikkeling te laten komen.
Hieronder stellen we je een virtuele rondgang voor op het wijnhuis dat na 25 jaar constante restauraties een juweeltje is geworden.
Ik ben zeker dat je na het zien van deze rondgang in je kelder duikt om er je oudste jaargang Pazo de Señorans te gaan zoeken met kurkentrekker en glas in de aanslag!
TIP! Ideaal nu bij de asperges alsook schaal- en schelpdieren in de meest pure vorm.
Salud !
Bekijk ook het filmpje over Pazo de Señorans!
- Tekst door Johan Sterckx